ՖԱՇԻՍՏԸ ՆԱ Է, ՈՎ ՎԵՐԱՑՆՈՒՄ Է ԱՎԱՆԴԱԿԱՆԸ.
ՔԱՀԱՆԱ
Ինչպես ամբողջ Հանրապետությունում, այնպես էլ Չարենցավան քաղաքում իրենց ակտիվությամբ աչքի են ընկնում աղանդավորական կառույցները: Աղանդավորության դեմ պայքարի Հայ առաքելական եկեղեցու տարածաշրջանի խնդիրներին ծանոթանալու նպատակով մենք հանդիպեցինք տարածքի հոգեւոր հովիվ Տեր Իսահակ քահանա Մարգարյանի հետ, ում հետ ծավալված զրույցը ներկայացնում ենք ձեր ուշադրությանը:
- Տեր Իսահակ, վաղուց է, որ Դուք Հայ առաքելական եկեղեցու քահանա եք: Մի փոքր պատմեք Ձեր անցած ուղու այս հատվածի մասին: Ի՞նչ խնդիրներ են եղել եւ ի՞նչ խնդիրներ կան:
- Մոտավորապես տասնյոթ տարի է, ինչ ծառայում եմ այստեղ: 1998թ. օգոստոսին եմ եկել: Երբ եկա, ոչինչ չկար բացարձակապես: Միայն կար ակումբում մի սենյակ, որտեղ նախկին քահանան անում էր ամեն ինչ`պատարագ, ժամերգություն, սակայն ինձ դա դուր չէր գալիս: Ընդամենը երկու ամիս եմ այնտեղ մնացել, որից հետո ստիպեցի, որ ինձ այլ տեղ հատկացնեն, որ ես կարողանամ այն դարձնել գոնե աղոթատեղի, մինչեւ եկեղեցին կառուցելը, որովհետեւ դեռ այն ժամանակ օդում կախված էր եկեղեցի կառուցելու հարցը: Ու այդ տարածքը դարձավ եկեղեցի, սակայն եկեղեցու տեսք չուներ. սկսեցի կանոնավոր պատարագներ ու ժամերգություններ անցկացնել բեմի վրա: Այնտեղ այժմ կիրակնօրյա դպրոցն է, որը այն ժամանակ դարձավ Հանրապետությունում առաջին կիրակնօրյա դպրոցը: 2001թ. եկեղեցու նավակատիկը եղավ, այսինքն` բացումը, սկիզբը, ու արդեն սկսվեց եկեղեցու ծաղկումը, որովհետեւ, որպես այդպիսին, միայն պատերն էին տվել ինձ, շատ բաներ կիսատ, ու սկսեցի արդեն լրացնել բացը, կարգավորել: Ինչ-որ կա արդեն այսօր, այդ տասնչորս տարիների արդյունքն է: Փառք Աստծո, գործում է:
- Նորություն չէ, որ այսօր Հայաստանում գործում են տարատեսակ աղանդավորական շարժումներ: Չարենցավան քաղաքը եւս բացառություն չէ, որը հայտնի է որպես աղանդավորներով հագեցած քաղաք: Ի՞նչ կասեք այդ մասին եւ ինչպե՞ս պայքարել նրանց ազգակործան գործունեության դեմ:
- Ամեն դեպքում, ոչ ծեծելով, ոչ հայհոյելով: Ուղղակի պետք է ընդամենը արհամարհել նրանց: Սա է պայքարը, որովհետեւ երբ որ մեկին ուշադրություն ես դարձնում (մարդու տեղ ես դնում), նրան թվում է, թե կարեւոր է:
Ժամանակին` 90-ականներին, դա արվում էր (ծեծել, դուրս հանել), բայց ես գտնում եմ` այդ գործելակերպը անիմաստ է, իզուր է: Երեխային էլ եթե խփես, հակառակը կանի: Շատ անգամներ կանչել եմ նրանց ինձ մոտ, խոսել հետները` իհարկե երբեք չակնկալելով, որ նրանք նորմալ պատասխան կտան կամ նորմալ դիրք կգրավեն: Բայց ամեն դեպքում դա եղել է, եւ իրենք էլ հասկացել են, որ անմտություն է իրենց թե մտածումը, եւ թե գործունեությունը: Ու քանի որ լավ ֆինանսավորվում են, այդ պատճառով շատ դեպքերում որոշ այրեր օգնում են նրանց: Իմիջիայլոց, ընտրությունների ժամանակ եւս մեծ գործունեություն ունեն նրանք:
- <Իրավունք> թերթը ազգային արժեքների պահպանման եւ Հայ առաքելական եկեղեցու աշխատանքների լուսաբանման պատճառով տարատեսակ աղանդների եւ երկրում գործող զազրելի կազմակերպությունների, կառույցների կողմից ենթարկվում է հարձակման` դատական գործընթացների միջոցով հերյուրանքներ տարածելով` ընդհուպ մինչեւ թերթին <ֆաշիստ> որակելով: Ի՞նչ կասեք այդ մասին, եւ արդյո՞ք ավանդականը պաշտպանելը ֆաշիզմ է:
- Ֆաշիստը նա է, ով վերացնում է ավանդականը: Ֆաշիստ հասկացությունը ճիշտ չեն ընկալում մեզ մոտ: Ֆաշիզմը սեփական ազգին կրծելն է, սեփական ազգը կործանելն է, ոչնչացնելը: Ֆաշիզմը ես դրա մեջ եմ տեսնում: Մեծագույն ֆաշիզմը դա է, որ կան, որ գոյություն ունեն: Ինչպես Թումանյանն է ասել. <Քանի դեռ կա երկրի վրա ստրուկ ու տեր, չի լինելու ոչ կյանք, ոչ սեր>: Ամեն դեպքում, ինչ-որ մեկի <կոկորդ կրծելու> շարունակությունը նրա արժանապատվության ոչնչացումն է, որը եւ ամենամեծ ֆաշիզմն է, որ կա այսօր մեզ մոտ: Այնպես որ, ինչ էլ անես, նման երեւույթները չեն վերանալու, եթե չկա հետեւողականություն մարդկանց կողմից, այն մարդկանց, ովքեր իսկապես դրա խթանողներն են եւ ոչ թե փակողը:
ՇԱՀԱՆԵ ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ